ما چون زدری پای کشیدیم، کشیدیم

امید زهر کس که بریدیم، بریدیم

دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند

از گوشه بامی که پریدیم پریدیم

رم دادن صید خود از آغاز غلط بود

حالا که رماندی و رمیدیم رمیدیم

کوی تو که باغ ارم و روضه خلد است

انگار که دیدیم ، ندیدیم ندیدیم

صد باغ بهار است و صلای گل و گلشن

گو میوه یک باغ نچیدی نچیدیم

سر تا بقدم تیغ دعائیم  و تو غافل

هان واقف دم باش رسیدیم رسیدیم

وحشی سبب دوری و این قسم سخنها

آن نیست که ما هم نشنیدیم، شنیدیم

####################

چو دیدم خوار خود را از در آن بیوفا رفتم

رسد روزی که قدر من بداند حالیا رفتم

بر آن بودم که در راه وفایش عمرها باشم

چو میدیدم که از حد میبرد جور و جفا رفتم

دلم گر آید از کویش برون آگه کنید او را

که گر خواهد مرا من جانب شهر وفا رفتم

شدم سویش  بتکلیف کسان اما پیشمانم

نمی‌بایست رفتن سوی او دیگر چرارفتم

زمن عشقی بگو دیوانگان عشق را وحشی

که من زنجیر کردم پاره در درالشفا رفتم