در یک حرکت عمومى باید اقویا ضعفا را تقویت کنند.

زندگى اجتماعى حکومت لازم دارد. حکومت خرج دارد. خرجش را باید خود مردم بدهند، لکن از مردم گرفتن‏ها فرق دارد. از باب نمونه.

امتیازات خمس:

به مردم اطمینان است تا خودشان حساب کنند.

به محبوب‏ترین فرد و عالم‏ترین و باتقوا‏ترین انسانها مى‏دهد.

خطوط کلى مصرف را هم مى‏دانند.

با قصد قربت مى‏دهند.

پرداختن را غنیمت مى‏دانند نه غرامت.

تنها از طبقه‏اى که در رفاهند و از مخارج سالانه اضافه دارند گرفته نمى شود.

هدف گیرنده نیز رشد دادن است: قَالَ الصَّادِقُ(ع):إِنِّی لآَخُذُ مِنْ أَحَدِکمُ الدِّرْهَمَ وَ إِنِّی لَمِنْ أَکثَرِ أَهْلِ الْمَدِینَةِ مَالًا مَا أُرِیدُ بِذَلِک إِلَّا أَنْ تُطَهَّرُوا[کافى، ج1، ص538].

8- زمینه منت و تحقیر ندارد، زیرا مردم به فقیه می دهند و مستحقان از او مى‏گیرند.

9- قَالَ الرِّضَا(ع):فَعَلَى کلِّ مَنْ غَنِمَ مِنْ هَذِهِ الْوُجُوهِ مَالًا فَعَلَیهِ الْخُمُسُ فَإِنْ أَخْرَجَهُ فَقَدْ أَدَّى حَقَّ اللَّهِ مَا عَلَیهِ وَ تَعَرَّضَ لِلْمَزِیدِ وَ حَلَّ لَهُ بَاقِی مَالِهِ وَ طَابَ وَ کانَ اللَّهُ أَقْدَرَ عَلَى إِنْجَازِ مَا وَعَدَهُ الْعِبَادَ مِنَ الْمَزِیدِ وَ التَّطْهِیرِ مِنَ الْبُخْلِ عَلَى أَنْ یغْنِی نَفْسَهُ مِمَّا فِی یدَیهِ مِنَ الْحَرَامِ الَّذِی بَخِلَ فِیهِ بَلْ قَدْ خَسِرَ الدُّنْیا وَ الآخِرَةَ وَ ذَلِک هُوَ الْخُسْرَانُ الْمُبِینُ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَخْرِجُوا حَقَّ اللَّهِ مِمَّا فِی أَیدِیکمْ یبَارِک اللَّهُ لَکمْ فِی بَاقِیهِ وَ یزْکو فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ الْغَنِی وَ نَحْنُ الْفُقَرَاءُ وَ قَدْ قَالَ اللَّهُلَنْ ینالَ اللّهَ لُحُومُها وَ لا دِماوها وَ لکنْ ینالُهُ التَّقْوى مِنْکمْ[(حج/37)]فَلَا تَدَعُوا التَّقَرُّبَ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بِالْقَلِیلِ وَ الْکثِیرِ عَلَى حَسَبِ الْإِمْکانِ وَ بَادِرُوا بِذَلِک الْحَوَادِثَ وَ احْذَرُوا عَوَاقِبَ التَّسْوِیفِ فِیهَا فَإِنَّمَا هَلَک مَنْ هَلَک مِنَ الْأُمَمِ السَّالِفَةِ بِذَلِک وَ بِاللَّهِ الِاعْتِصَامُ[فقه الرضا(ع)، ص293].

10- در بینش ما که از روایات گرفته‏ایم این است که زمین و همه ذخائر آن براى خدا و خلیفه اوست اگر چه افراد و گروهها غصب کردند.فى الوافى کتاب الخمس... قَالَ الْکلَینِی (ره) فَکانَتِ الدُّنْیا بِأَسْرِهَا لآِدَمَ وَ صَارَتْ بَعْدَهُ لِأَبْرَارِ وُلْدِهِ وَ خُلَفَائِهِ فَمَا غَلَبَ عَلَیهِ أَعْدَاوهُمْ ثُمَّ رَجَعَ إِلَیهِمْ بِحَرْبٍ أَوْ غَلَبَةٍ سُمِّی فَیئاً (فیى‏ء یعنى رجوع)[کافى، ج1، ص538].