ای گل تازه که بویی ز وفا نیست تورا# خبر از سرزنش خار جفا نیست تورا

رحم بر بلبل بی برگ و نوا نیست تورا# التفاتی به اسیران بلا نیست تو را

ما اسیر غم و اصلا غم ما نیست تورا# با اسیر غم خود رحم چرا نیست تورا؟

                       فارغ از عاشق غمناک نمیباید بود

                      جان من، اینهمه بی باک نمیباید بود

همچو گل چند به روی همه خندان باشی؟# همره غیر به گلگشت و گلستان باشی؟

هر زمان با دگری دست و گریبان باشی؟# زان بیاندیش که از کرده پشیمان باشی

جمع با جمع نباشند و پریشان با شی# یاد حیرانی ما آری و حیران باشی

                        ما نباشیم، که باشد که جفای تو کشد؟

                        به جفا سازد و صد جور برای تو کشد؟

شب به کاشانه ی اغیار نمیباید بود# غیر را شمع شب تار نمیباید بود

همه جا با همه کس یار نمیباید بود# یار اغیار دل آزار نمیباید بود

تشنه ی خون من زار نمیباید بود# تا به این مرتبه خونخوار نمیباید بود

                 من اگر کشته شوم باعث بد نامی توست

               موجب شهرت بی باکی و خود کامی توست

دیگری جز تو مرا اینهمه آزار نکرد# جز تو کس در نظر خلق مرا خار نکرد

آنچه کردی تو به من هیچ ستمکار نکرد#هیچ سنگین دل بیداد گر این کار نکرد

این ستمها دگری با من بیمار نکرد# هیچکس اینهمه آزار من زار نکرد

                  گر ز آزردن من هست غرض مردن من

                   مردم، آزار مکش از پی آزردن من

جان من سنگدلی، دل به تو دادن غلط است# بر سر راه تو چون خاک فتادن غلط است

چشم امید به روی تو گشادن غلط است# روی پر گرد به راه تو نهادن غلط است

رفتن اولی است ز کوی تو، ستادن غلط است# جان شیرین به تمنای تو دادن غلط است

                             تو نه آنی که غم عاشق زارت باشد

                          چون شود خاک بر آن خاک گذارت باشد

مدتی هست که حیرانم و تدبیری نیست# عاشق بی سر و سامانم و تدبیری نیست

از غمت سر به گریبانم و تدبیری نیست# خون دل رفته به دامانم و تدبیری نیست

از جفای تو بدینسانم و تدبیری نیست #چه توان کرد؟ پشیمانم و تدبیری نیست

                        شرح درماندگی خود به که تقریر کنم؟

                     عاجزم، چاره ی من چیست؟ چه تدبیر کنم؟

نخل نو خیز گلستان جهان بسیار است / گل این باغ بسی، سرو روان بسیار است

جان من، همچو تو غارتگر جان بسیار است #ترک زرین کمر موی میان بسیار است

بالب همچوشکر،تنگ دهان بسیاراست# نه که غیر از تو جوان نیست، جوان بسیار است

                          دیگری اینهمه بیداد به عاشق نکند

                            قصد آزردن یاران موافق نکند

مدتی شد که در آزارم و میدانی تو# به کمند تو گرفتارم و میدانی تو

از غم عشق تو بیمارم و میدانی تو# داغ عشق تو به جان دارم و میدانی تو

خون دل از مژه میبارم و میدانی تو#از برای تو چنین زارم و میدانی تو

                        از زبان تو حدیثی نشنودم هرگز

                    از تو شرمنده ی یک حرف نبودم هرگز

مکن آن نوع که آزرده شوم از خویت# دست بر دل نهم و پا بکشم از کویت

گوشه ای گیرم و من بعد نیایم سویت# نکنم بار دگر یاد قد دلجویت

دیده پوشم ز تماشای رخ نیکویت #سخنی گویم و شرمنده شوم از رویت

            بشنو این پند و مکن قصد دل آزرده ی خویش

            ورنه بسیار پشیمان شوی از کرده ی خویش

چند صبح آیم و از خاک درت شام روم؟# از سر کوی تو خود کام به ناکام روم؟

صد دعا گویم و آزرده به دشنام روم؟# از پی ات آیم و با من نشوی رام روم؟

دور دور از تو من تیره سر انجام روم# نبود زهره که همراه تو یک گام روم

                         کس چرا اینهمه سنگین دل و بدخو باشد؟

                        جان من، این روشی نیست که نیکو باشد

از چه با من نشوی رام، چه میپرهیزی؟# یار شو با من بیمار، چه میپرهیزی؟

چیست مانع ز من زار، چه میپرهیزی؟ # بگشا لعل شکربار، چه میپرهیزی؟

حرف زن ای بت خونخوار، چه میپرهیزی؟# نه حدیثی کنی اظهار، چه میپرهیزی؟

                             که تورا گفت به ارباب وفا حرف مزن؟

                           چین بر ابرو زن و یکبار به ما حرف مزن؟